Живот

СВетлина...замаглена...остра...бурна...се чувствувам исплашено, збунето, непознато...се будам, а во овој буден сон милиони нови нешта видов за прв пат, почнав да знам што е чувство, почнав да живеам. До крајот на денот и со почетокот на ноќта дознав и сеуште дознавам “се“. Полека почнав да се исправувам и да ги користам нозете, да одам кон новите пространства, авантурите да се множат, загатките да се рсплеткуваат. По патот одејќи со моите чевли, уредно исчистени, после долготрајна несватлива светлина во миг падна една топка густа темнина и ме вовлече во неа, голтајќи се она што го сакав, мојата омилена маица, моите омилени панталони, моите омилени мисли, моите омилени слики, па дури и омилените глетки, се а и времето веке го немаше. Немав ништо иако не гледав и не знаев дали навистина го немав, ама знаев дека го немам. После долго време во слепило повторно почнав да забележувам светлина, искра по искра, незнам дали бев слеп или нешто ме зацрни, само знам дека пак се разденува. Кога бев исфилтриран од сето црнило што беше вметнато во мене забележав дека моите уредно исчистени убави чевли се повеќе од се останато ама не и од уредно исчистени ниту кондури...само партали кои се врткаа на моите глуждови. Ги искинав, ги исфрлив од мене налутено и остро, продолжив по овој пат да одам упорно со решителност да го видам крајот...а кога ке го видам се надевам само да не мора да се вракам назад заради непозната причина. Чекорев бос по жешкиот пат без одмор, без замор, само одев како да летав, на сите страни нови облици се појавуваа во просторот, некои мили, некои груби но сепак ново беше, тоа ме влечеше да стигнам подалеку што побргу. Брзав и брзав а додека брзав од листовите, цвеќињата, гранките, земјата, се слушаше некоја мелодија, песна, магија, отсвирена на магична флута и громогласни тапани, тие ме креваа во воздух и јас летав.Како што летав по патот сив, лицата повеќе не беа убави и грди, туку преовладуваа оние грдите, се додека не се најдов во една соба, целата бела без ништо само шест ѕида без прозори, без врати, само простор, дури незнаев ни дали времето е присутно. Повторно почнаа чувствата да ми се враќаат наназад, темнината почна да надвиснува повторно над главата, грмотевици ја бркаа но таа си паѓаше полека но сигурно. Повторно мрак, јас седнав на една карпа која се појави од никаде. Седев така како препариран и гледав право во темнината создавајќи си слики на тоа што сакам да видам. Седев и плачев,седев и копнеев...Станав и тргнав право и само право и удрив во едниот ѕид, но тој наместо да ме одбие, се скрши, а јас, јас бев повторно надвор! Но, се беше изменето, патот, времето, светлината, лисјата, се...Почнав повторно да го следам сега распуканиот пат, во сивилото кое беше го обвиткало, без грам разнобојност. Одев и одев со расплакана душа , одев по овој тажен пат...одев и се беше пѕирно, освен...единствената работа која ме водеше напред, една песна која свиреше бескрајно долго и беше бескрајно убава, носталгична, депресивна, исполнително среќна, ја следев само неа...одев и одев, ми се кршеа нозете а јас одев уште...кога стигнав до еден огромен ѕид, сватив дека музиката доаѓа од зад ѕидот, морав да видам чија е...барав премин преку ѕидот, меѓутоа премин никаде немаше. Барав, барав и барав и ништо...земав камен и пробав да го скршам но немав никакви шанси да го направам тоа...психата не ме држи повеќе, не можам...се свртев накај ѕидот и со глава почнав да го удирам со цел да го искршам, крв почна да јури по мене, по ѕидот, на земјата, на голите нозе, крв јури а чувства нема, повторно си отидоа исто како и што дојдоа...удирав, удирав и удирав кога од зад мене слушнав нешто, слушнав светлина, незнам како но ја слушнав како пробива низ негативната темнина што ја испуштав јас и брзаше накај мене...засстана токму пред мене со прекрасна насмевка и големи очи, застана до мене ме фати за рака и ми стави во рака еден пар ппрекрасни кондури, ме бакна по раздробената глава и раните ми зацелија во мигот а крвта се в’пи пак во мене...застана пред мене повторно и кажа “Зошто толку сакаш да го дознаеш изведувачот на оваа величествена композиција, зошто? Зарем треба да се знае кој е доколку е композицијата таа која те води а не самиот изведувач, зарем мислиш дека тоа е патот по кој треба да одиш? Каков е овој пат без патека, зарем не свати дека нема пат, дека нема патеки, само простор полн со препреки и невољи, а ти се најде веднаш пред таа препрека и невоља во еден ист миг, зарем... Погледни лево, погледни десно, па дури погледни горе, имаш пространства за патување и остави го овој ѕид да си остане она што од секогаш бил, граница, граница на невољата, не барај пат од другата страна кога веќе имаш бесконечно тука...“ кажа, ме погледна длабоко и полунасмеано, замижа и се в’пи во мене, а јас... јас продолжив по пространствата да талкам и да ја слушам композицијата на непознатото пијано забивајќи ми ги сите емоции една по една се до крајот на времето...

Прашање и претпоставка

Сакам ама незнам што
Сакам ама незнам како
Сакам ама незнам кога
Сакам ама како да сакам нешто со ништо
Во која ли сенка да барам спасение
Под кое дрво се наоѓа скриеното богатство
Каде е моето јас
Пропаѓам или тонам?
Се давам или се задушувам?
Премногу работи сакам
Сакам да знам
Премногу работи прашувам
Прашувам за работите кои воопшто и не ги знам
А кога ке дознаам?
Дали треба да дознаам?
Или едноставно треба да биде како што е
Да знам дека не треба ништо да знам
...Само да постојам

Povtorno

Vo sreka se obleav
vo sreka i izbledev
od taga se oddeliv
od taga se zboguvav

Povtorno sam, sosema sam
Povtorno nem, potpolno nem
Povtorno gluv, totalno gluv
Povtorno slep
oslepen od blesok.

Vo taga li vleguvam
Vo taga li se vrakam
Od sreka li begam
Od sreka li se plasam

Za da bidam sam
Povtorno sam, sosema sam
Povtorn prost, zelen da nauci
Povtorno
Povtorno

Vo taga li sreka da baram
Vo temnina poezija da tvoram
Povtorno

Burning desire

Burn, burn, burn

Burn all the darkness outside

Burn, burn, burn

Coming from the darknes eating the darknes

Eating the darknes with his flaming light

The darkest hours are gone the lightnes has come

Fighting with burning desire, striking with flaming breath

His word is spreading, saying words hard to be told

Darknes begone!

Burn, burn, burn

Bring lightning flame eternal make it be

Burn the dark soul of cages

Flaming rage is falling from the lightning sky

Bringing our savior down from the top of the sky

Ooo whats that you will say deep inside your soul

That’s our savior burning the dark paper outside

Without feer and full with burning desire his lips are saying

You will be saved I say from my breath, flaming breath of dragon it will be!

Burn, burn, burn

Ден 1 (Пиење, пеење, Сида)

Станав со мисла дека денот ќе биде луд, дипломска на Верче. Станав и излегов од дома, отидов да се спремам за целовечерно пиење, така и беше. Пиење, пиење и пиење...
Никола: Горанчо!!!
Ја: Даааа!!!
Никола: Можеее???!!!
Ја: Можее!!!
Никола: Веееерчеее (со деформиран глас)
а Верче разговара со некои фраери и убави жени покрај нашето огниште без оган само со пиење. Една типка од некоја Хив здружение ни држеше некои предавања, ни даде понекое кондомче да го џвакаме и ми остави нејзин број (да не сака да се клеца :D).
После тоа, круг на трева звук од жиците на Берта и Јамахата (безименка) на Вилко, гласови кои не се бројат на прсти, бар така мислам, или можеби пијанството ми создало некоја халуцинација. Во глава од момент во момент се попијано и попијано ми е. Дојдоа други дечки со гитара и виолина и почнаа да свират македонски песни, јас пијан и повеќе од тоа, како се вика тоа на нашки, СТУБ, е така, пејам на глас најсилно што можам, како што вика Вилко „Се начука и стана националист“. Главата стана премногу матна, сите си отидоаа само ние јас, Вилко, Никола, Верче и Маја, ахххх да те фатат маите, само ние тврдокорните или како би се рекло на енглески, да се направам малку енглез, Hardcore hell yeah, fuck yeah... и нешто тропаме зелени на кои не се ни сеќавам, после тоа Blackout, а случки еден милион за тој Blackout, ама што е важно, имав еден сон, визија, за следниот ден, визија која беше матна ама со надеж дека е вистинита. Сонцето изгреа, јас се разбудив од тој Blackout станав и кажав:
Ја: Јас идам (мрзливо и препијано)
другите: Седи бе
Ја: ништо не кажувам само одам, немам сила да кажам, одам во осмици

Пат долг, долг како децении и децении да одам, на крај стигнав дома, и сонот ме преовлада.

Ден 2 (Д деј, нервоза, нервоза, депресија, депресија ииии дуго ми је требалооооо...)

Станав, во глава некои рудари удираат со копачите во мојот череп, на секој мој покрет со главата, аххх проклети бомби, проклети пластики, ама не е важно, насмевка ми го краси лицето, затоа што денес е денот, денот кога ќе ја видам Ирина Капетановиќ во живо секако да не ги заборавиме заедно со Сторм. Во исчекување на моментот кога да излезам од дома сум долго, не ми се ни јаде ни пие, излегов порано од тоа што мислев во нестрпливост спремен со преполна торба. При излегување гледам сонце, топло и предобро време за свирка, ама не било која свирка туку СВИРКА на Ирина и Сторм. По пат добивам порака на моб. од некој кој ми вика дека северно од Македонија се одвива луда журка на небото, олуја, дожд и повеќе од тоа. Стигнав кај Вилко а на небо некој темен облак ја прекрива светлината. Со Вилко се спремаме како да одиме на летување, да далечен пат...
Вилко: тоалет...
Вилко: да...
Вилко: улошки...
Вилко: да
Вилко: кебе....
Вилко: хммм ене таму има...
Надвор: шшшш БУУУУУМ!!!!!
Гледаме надвор врне а на Водно страшно не ни се ни гледа. Почнува нервоза да преовладува во собата, дождот и грмотевиците кои се секогаш преубави сега ја демолираа атмосферата во собата. Седиме со Вилко и пратиме кога ќе прекине да врне и секако да дојде Балтикус Чобантикус да не собере и да правиме што ќе правиме. Балтикус стигна, малку разочаран заради времето ама сепак смирен каков што е во природа. Чекаме малку да престане да врне затоа што надвор е бура која станува се посилна и посилна, а со тоа станува и нервозата посилна и послилна која на крај бууум пука, некои пцости, пцости, удари во двоседот и разочаран поглед. Затворената просторија беше неподнослива, моравме да излеземе, кој со чадор, кој трча позади чадорот да се скрие малку од малку, кој се крие со ќебе некако стигнавме до пикапот на другарот на Балтик. Сместени позади, седнати на под, без прозори и пееме, Вилко пее Лепи громе мој а јас ја прекинувам и почнувам LEEEET THE SUNSHINE INNN, и така она ќе почне јас ќе ја прекинам. Се возиме така за нас како вечно да беше тоа патување, на под, а возачот како да вози компир а не луѓе лупа и ни ги уништува задниците тн. газови. На крај стигнавме кај Копиљо која секако не беше дома, али ок штом не сака поклони и не сака да ни даде фен ОК. После тргнавме кај другарот на Балтик, а нафдвор, гледаме прекинува да врне и сонце излегува, среќно сонце. Стигнавме кај другарот на Балтик кој треба да се спреми за да идеме. Ама, секако има и ама тука, идам надвор и слушам нешто прави шшшшшшшш, гледам пак врне и тоа се посилно и посилно, сега почна нервозата да се претвора во депресија, со Вилко седиме само гледаме онака изгубено, кога на моб на другарот на Балтик му се јави некој од организаторите журката и каже дека нема да има свирка, е тогаш готово, толку било од се. Депресија, нервоза, лудило се не опфати мене и Вилко, а Балтик од смирен стана нервозен што е реткост, ама ништо чудно, секој би станал нервозен во тие моменти, сепак он требаше да пее денес ама нема заради времето. Почна на тераса некој ритуал да прави со леб и сол да го истера дождот ама некако времето не го слушаше. Готово толку надежта е толкава не може повеќе да тече, па се решивме да идеме кај Копиљо пак од нервоза, кај и да е само не дома. Пушиме цигара со Вилко на тераса кога гледам дека не врне веќе а на небо гледам светлост, две звезди радосници чисти како солза ми укажуваат некоја среќа, после тоа Вилко вика ене уште една и уште една и уште една и цело небо полно звезди, ама ниедна вест за измени на плановите на фестивалот. Сепак отидовме кај Копиљо кој секако повторно не беше дома, па седнавме надвор да ја чекаме Анче надвор како чобани со торби, шатор и чобански поглед
Во тој момент еден оган пламна и проговори, кажа, ма што сака нека биде, и да паѓаат магариња ние идеме на Водно, и така беше, дојде Ана се поздравивме торбите на нас и накај Вилко прво па после Водно. Долг и мачен пат беше до Вилко ама успеавме. Се средивме, преточивме биното во мали шишиња за да можеме да го сокриеме ако не ни дозволат да влеземе со пиење. Фативме такси, пат, пат и ете го ВОДНО. Се слуша музика и пеење на некој неталентиран дерач на мачки, кршач на фино изгланцани чаши, ама што е важно тоа, важно се свири и пее. Стигнавме до местото со торби на нас и гледаме наоколу како е, кога во еден момент (неколку секунди од нашето пристигнување) слушаме некој глас женски збори, веднаш свативме сите, тоа беше таа црвена слатка девојка од Босна со неверојатен глас, тоа беше Ирина, ние стаписани со торбите до шанк каде се продаваа бонови за алкохол и го прашуваме типот:
„Шефе може да ги оставиме работиве тука да ја ислушаме Ирина па ќе се вратиме“
типот виде не виде се согласи, ние во брзање се истоваривме и отидовме кон таа импрвизирана бина премала ама 500 пати подобра од онаа бина на која нема никаков контакт со публика. Прв поглед кон неа и нејзиниот глас ме маѓепсаа, паднав во некој транс, насмевка на лице, сјај во очи, пиво во рака и headbanging. Ние секако во први редови со Вилко скокаме, малку сликаме, скокаме, пееме, бенгаме, цел саат во возбуда. Има еден момент кога сосема скренав, кога почна да се свири и пее Highway to hell и моментот кога Балтик се качи на бина и ја замени неа кое му ги исполни малку барем срцето.

Песната ја испеа предобро, браво за Балтик. После тоа следеше крајот на нивниот настап, настапот на Ирина и Сторм кој беше бурен проследен со искинати жици на Вили басист и гитарист кој не знам како се вика ги искинаа жиците една по една а ние со овации и викотници ги поздравивме. Кога се заврши јас, Вилко и Ана отидовме да се сликаме со неа
проследен со некој краток разговор секако оневозжен од многуте кои сакаа да имаат слика со неа. Времето стигна да го наместиме шаторот и да ги сместиме работите кои ни пречеа само. Се тоа се среди, отидовме до бината, пиво во рака 2 купи 10 испиј....
Некоја девојка: (ме подбутнува) Дечко може да поминам
Јас: Секако...
НД: Зашто те бутнав имаш две пива од мене
Јас: топ...
НД: држи (ми подава две пива)
Јас: (зачуден земам)
НД: на здравје, хмммм едно фали а, еве уште едно
wooooooooooot......ок да се вратам на нашата цел, ИРИНА, седи пред нас а ние како стресени пички седиме, поточно стоиме и немаме храброст да отидеме кај неа а ни идеа како да почнеме разговор со неа. Кога она стана и отиде некаде, а ние така со спуштени глави седнавме на оградата, јас, Балтик, Ана и Вилко. Ја гледаме Ирина како доаѓа пак, го здогледува Балтик и застанува со нас, толку е, мислам дека секоја наша желба за тој ден е исполнета освен една која од секогаш ја сакавме ама мислам дека Вилко најмногу, а која е таа желба..... хееее.....во тој момент доаѓа гитаристот и вика „Đe je šator“ пијан секако а ние паѓаме од смеење, и уште многу гафови кои ги има тука повеќе, Ирина отиде со него и кажа дека ќе се врати брзо, и брзо се врати а во рака носи црвена маица и вика „Vidite šta je uradio na ovo...hočete ovo, kako uspomen...“ а ние „Даааа!“ и така се беше предобро, и подобро, ама има и најдобро, и стигна и тоа, стигна најдоброто...и викаме на Ирина „Една молба ако може, да ни испееш на камера Мразеви“ а она се согласи без двоумење и.....
Nebo za tebe, sprema darove(ne bi radila ovo da nisam pijana hihi) novu ljubav nosi ti, a meni ostaju, zime i mrazevi, da me na te sjecaju, da te nemam, vise nemam, a trebam te.....!!!!!! aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa и толку, перфектен ден. После се било како во магла, како невистинито. Денов заврши одамна ама почна во тој момент. Легнавме со Вилко ама сон не идеше лесно.....

Ден 3 (ахххх трезнење, ама не од пиење)

Станавме после околу 3 саати спиење и ништо поважно немаше освен сеќавањето и сонцето кое светеше над нас. Отидовме со Вилко да јадеме во „Кујната“ кога од далечина забележав на мотор потпрена некоја црвенокоса девојка, секако Ирина, а ние возбудени одиме натаму да јадеме, по кратко време стана не виде и кажа „Рокери“ Вилко превозбудена да каже нешто а јас кажем „Добро јутро“ и толки беше, се качи во комбето и си замина со бендот. Денов немаше многу за што треба да се збори, само пат по стрмни надолнини од водно со торби претешки. Стигнавме некако доле, попатот Ирина се пееше цело време. А дома цел ден ми беше исполнет со, Зина, Ирина,Зина, Ирина.... и така....

тоа беше тродневното патување.
ама вториот ден вреден за 1 година.....

Going down

Deaf life has become this, trying to make everybody around deaf, deaf they are becoming, cruel deaf world I see now, angry eyes are looking at me, deaf mouths and loud ears are flying in the quite air, air of black blood made, thorned head's are floating in the dark sea filled with screams and pain, emotional sea is that, I made that sea, from my sorrow and pain, from my emptyness, from my primitively simple head. First I thought ''are this heads real?'' real they are, floating in the cursed sea, cursed from my unconcesness, ''whome are this heads?'' i will ask, heads of all the smart life's I have defy they are, strong and filled with potion of knowlidge, now they are in this black cursed sea of death, emotionaly dead, breaking all the chains around me, crushing all the armor I wear, and infecting me with the dumbness they have become, dumb I am becoming, like those I have learned not to be like that, and I made it, little...and now, everything is returning, I have cured them from the dumb poison, but the poison turned his teethes on me, biting and biting and biting and now I have no blood, no blood is runing in my vains, only fillthy potion. My mind becomes smaller and smaller, darker and darker are my eyes, and me, I have become almost nothing, my color is fading, I was once grey, then become dark black and now, now I am almost invisible, stop I wanna say, but, something in me dont want to, something is saying vanish, dissapear, thats the best, let the unknown take your collor and cease forever in the dark nothing, see nothing, find out how is it to feel, see, hear nothing, when you will, you will cease to know.

Fading

Empty

I am goinn to sleep 'cos I am empty, I am writing this just to know that I am empty, no matter how much stories ill write I feel empty somehow, its not the writings that make you feel full, no, they make you feel just proud, I am full in my soul when I write with some purpose, for something I have some feeling, thats it. I feel empty like this writing, it is empty and stupid, thats the feeling inside me now, empty and stupid, and it becomes stronger and stronger, I hope I will become the most stupid man in the world, cos I want to learn from the smartest. Empty words from empty mind, they have get out now, they are flying, nowhere, this writing is empty, dont exist like I do, I dont exist, forget me, everybody.

Temnina

Pogled, ti si vo svet, temen svet, se e temno, a sepak se se gleda jasno se, ti se nagos vo temanta starna na tvojot zivot i tesko e da se stigne do svetlata, za da stignes moras da ja najdes vratata, a koga ke ja najdes ke se najdes pred edna zagatka, imas zid i vrata, vratata e sirum otvorena, nooo, imas nesto sto ne mozes da se snajdes, pogledot od drugata strana na vratata e ista kako onaa vo koja se naogas, temna, a zidot pokazuva dr slika, slika na svetlina, cvekinja, zelenilo, prolet, sonce, peperutki, razletani insekti, i raspeani ptici no toa e samo zid, i ne mozes da odes preku nego, zastanuvas pred vratata i razmisluvas, ako otidam od drugata strana mozebi nema ovakov pogled da ima, so resitelnost trgnuvas napred, eden cekor i so ednata noga si vnatre, gi zatvaras ocite, uste eden cekor osekas kako da pominuvas nekoja bariera, nekoja energetska bariera, i psiholoski dali od nadez ili vistinski osekas kako nesto da ti oteznuva vo psiha i sovest. Otvaras oci i sto ke vidis so otvorena usta iznenaduvacki izraz na liceto i razocaruvacki vo isto vreme, gledas, gledas...gledas temnina, se e temno, duri potemno od pred dva cekori, a sepak se e
jasno, i jasno se gleda sekoe edno kose i predmet, se vrtis, gledas vrata sirum otvorena, a od drugata strana svetlina, jaka svetlina sto te oslepuva, poglednuvas odokolu zid, temen zid kako ogledalo na ona vo koe si vlezen, na ovoj svet, odis poblisku do vartata, poleka, poleka stanuva se pojasno i pojasno, gledas svetlina, sonce, rascvetani cvekinja, zelenilo, peperutki, razletani insekti, raspeani ptici, radost... so zadovolstvo i so siroko otvoreni oci odis so ubrzan cekor nakaj vratata, vleguvas so sreken izgled na liceto odis i odis, stignuvas pred vratata i vikas "stigna vremeto i jas da bidam osvetlen i sreken" i so mila nasmevka i izgled na liceto kako 13 godisno dete vleguvas niz vratata i so okokoreni oci pominuvas, vo tek na toa pominuvanje go dobivas istoto cuvstvo kako da pominuvas niz nekoja bariera koja te rasplacuva i ti olesnuva na psiha i sovest vo tek na pominuvanjeto onaa slika na zelenilo, peperutki... stanuva eden vid na siv cad, i stanuva od svetlo temno, kako da isparuva ona sto e svetlo, i ostanuva temnoto, se vkocanuvas od ona sto ostanalo od ona sto go vide od drugata strana, temnina, temno e se a se se gleda jasno sekoe kose. Se
vrtis poleka, gledas vrata sirum otvorena niz koja nazirnuva svet ist kako ovoj vo koj si temen i navednat od taga i odokolu zid na koj se gleda svetlina, prolet, zelenilo, peperutki, razletani insekti i raspeani ptici. Ne znaes sto e toa pocnuvas da places no nisto ne pomaga. Ides do vratata i razmisluvas pak, sto e toa sto se slucuva. So nadez pak trgnuvas niz vratata i pak nazad i pak nazad i pak i...

vremeto e beskonecno a zivotot vo ova telo konecno, no, sekogas samo edno e isto, i trae kolku sto i vremeto, a toa e, tagata, i temninata, nema svetlina, nikogas nema da ima, ke ima samo temnnina, koja za nijansa e pocrna ili...
posiva toa ke bide edinstvenata svetlina sto ke ja vidis!!!

Time

Tick, tack, tick, tack, the time is up, look at the window, you will see that nothing is to see, tick, tack look under your bed, what is there, nothing, tick, tack where is the time, is it gone is it dissapeared, is something left of the time, a short minute, a part of the second to take a picture of my last view to the world filled with time, time to wait, time to stop, time to go, time to love, time to hate, one time, thats what I want, a part, a little part, almost invisible part of the time. All I want is, is what I want, and what I want is a clear view, a view trought the wind to the shining moon on the dark sky, a pure golden ray of sunlight on my face, freedom, free choice of thinking. Is it hard to have those things today...yes they are...becouse, there is no time, for nothing, not for one ray, not for on look, for nothing, nothing it has comed, its here, now and nothing is overwhelming this page now, its gone, everything is gone, gone to nothing, gone.

Anger

Screaming agony, no more good expresion, just deep creative words with dark soul inside, song writen with that words would be only screaming and deep breething, I am inside that song, full of nothing, dumb but full with feeling, everything, every feeling has transformed into two feelings, from multiple into duo, agony and anger, I feel it in my head and only there and its like replicating with great speed faster then the speed of light E=mc , E-energy, m-mass, c-the speed of light in vacuum, well this is the speed of light and its fast about 299 792 458 m / s, what about the speed of the feeling in my head, here is the formula for this feeling, F=aAn+Oe, F-feeling, a-agony, An-anger, Oe-outside environment, thats faster then anything else. And the final result is a big scream cos if not the head will blow like a little ballone from the presure of the breathing anger inside me, aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.....

The search

All acros the world one word is flying now, one sentence, one question "is it going to be or not?" Over this sleaping crowd, this question is flying and trying to find the sentence whit the same collor, thats the answer, but its hard, hard to be found, big is the world, and the words travel fast as are our hearts are big, that meens the words travel real slow. This question it has been traveling fast, but, but now, now its real slow. Its realy realy realy slow, it becomes almost immovable, but it can be fealt the nearnes of the answer, it tear away the sentance, the question, and it become"it is going to be r t" some letters have been destroyed, and now I know, I know the answer. The end of the search is near.

Neverfeeld feeling

Where are you dear friend, soulmate, soulmate whitout soul, come, I have a life for you, a dreams to tell you in the night, come slowly, quitly, come whitout my knowing of your existing, stand right behind me, now, smell me, and smile on me, I smile right now on you, touch me I will not feel you, touch me deep into my dark inner soul, taste my juice of red sorow, and free me from everything, drain me and fill me again, let me be free or let me die free, like a ghost nowhere, let me be. Break all chains around my soul and tast the sweet heart, hold it in your hands, kiss it and ill become what I have wanted always, and will love it always, I will become stranger to the others, and your friend, write my name on the dark wall on the world to be known that one soul has left, one body has been changed, one truth has been told, its telling and it will be, truth of what I am, I am nothing, so thats why I beg you dear messenger of death let me be youe death, sweet it will be that, 'cos its from you, no mather if it is true death or life after death, just want your kiss on my neck to feel once your love, and become death or imortal, no matter just tp feel...

No name story

Break the lightnes, breath the darknes, step one step forward and feel nothing...let the emotions go away and disappear, free your thoughts and let them flew, shut the mouth and put one seriouse smile on it, stop the blood, if you dont stop it...dont worry it will be stopped, just focus in one spot on the air, invisible spot filled whit memories and feelings, and a second till the countdown, then it begins...3,2,1...darkness and a spot on the floor...

...

What a life, not worth for living, not worth thinking of it, just nothing. I surender, I cant continue, got to find a way to stop it, somehow, anyway, I have to dream somehow, into darknes I hope it will be...sweet dream

The red death

Прашање

Сладок дожду, врни врз моите длабоки брезди на моето лице изорани со плугови демонски, демони на времето, тие се тие кои ќе ме уништат, еден ден тие ќе ме кутнат на земја и подлабоко, ќе ме стопат и претворат во пепел разлетан во ветерот, безживотна ќе ми биде судбината, ама судбина не постои, животот ми е безсудбински, трајно штетен за светот околу мене, сладкиот дожд горчлив станува, крвав е тој, крв на божеството над нас е таа, наречено НИШТО. Колку ли ќе треба да помине за да јас останам без сила во моиве раце, до кога ке ја држам бесилкава да не ме стегне пресилно и да ми го згаси животот, дали можам барем писмо да напишам со едната рака, писмо од крв црна, крв од моите валкани вени, калливи и нечисти, писмо до оние кои ги мрзам да им кажам да ми простат за тоа што сум ги мрзел, да им пишам на оние кои ме мрзат дека јас не ги мрзам, да им покажам дека сум посилен од нив со тоа. До кога ќе си ги поставувам прашањава без одговори, зар оваа словенска антитеза е толку долга бескрајна, има ли крај на овие прашања без крај, има ли крај на овие прашања има ли крај на се што се случува, има ли крај на овие зборови, има ли зборови на крајот, каков ли е тој крај и кои се зборовите....
Прашања се доста, залудни се, непотрошлива роба, постојано се тука, бесмртни суштества се овие прашања, тие се моите временски демони, тие прашања, демони кои никогаш нема да ги сфатам, видам, најдам, одговорам а нема ни да ги избркам, постојано тука, до крајот, самиот крај, крајот на се...

Confused

Is it life or is it time that hurts so much, is it day or is it morning that makes me blind, what is it? I am speaking whit no voice in my throat, I am feelin' the deaf blood goinn' trough my frozen veins, the silent screams fly on the grey times of my life, I can see the broken souls in the mirror standing next to me on the other side, in the paralel universe, they are smiling, smiles that break my bloody cursed heart, smileing in silence. Bring the torch I can't see my shadow, am I alive, am I dead, am I gost or I am just a memory of some past time, bring me the knife to see is it still blood in my veins, is it red or brown, is it hot or cold, give me the sword to play games with my heart, to kill my enemy, to see is it that what keeps me alive, or am I really alive?
Sweet love, why crushing hearts, why poisoning souls, you should heal them, not kill them, maybe the words are similar but not the same, you put a burden over our souls, why, is it that nessesery, is it...
Sweet life....heal me...

Pismo do prijatelj

Ovih dani su bili teški, burni, vremenski beskonečni, svaki dan je bio teži od zadnji, svaki i svaki naredan, i danas znam da sutra će bude teži od danas, i den poslje taj, ali trpim ta bolja, kako kamšici na moj grb, kamšik od ogan i ljed na jedna drška pričvrsteni, kamšik koj pada na moj grbi a udira u moj mozak i rasparčuje moje srce, krvari odnadvor, zeljena krv kap po kap padaju u gladni usti crni željni za krv vruća, a od ta krv stvaraju glas i rječi prokleti i zlokobni, kako što bi reko Balašević ''od sreće tuga tka''. Kako generator na neljudski priće, kako beskrajna prića so tamni rječi so zlokobna narav.
Ali.....
Ovih dani su bili teški, burni, vremenski beskonečni...itd. dali neko može ovo da trpi, ovavi stvari događanja dugački godini i godini, ne vjerujem...svi bi bili negde daleko od ovaj svjet da su ovo doživjeli, ali zašto ja nisam, ja sam još tu i pisujem tu pismo do prijatelj, pismo do prijatelji, zašto, jer da nisam pisao ovo pismo onda ne bi imao prijatelji i ne bi imao na koj da pisem, ali ja imam i pišem da zbog ti nekoliko, malo prijatelja koji se broje na jedna ruka, i manje, su mi dali moć da trpim i da istrpim svi ovi dani, da trpim bolja. Oni su generator na ona zeljena krv koja kape od moje srce, beskrajni generatori na čista zeljena krv, nikad nisam i neću ostati bez krv dok imam ti prijatelji koji ću da se nađe u ovaj tekst od rječi tamno zeleni, u ovaj prosto nemoralan tekst srećna nesreća.....

Kap

Zadnja kap je ovo, pali su mnogo dan po dan i imalo mnogo ali ovo je zadnji kap
Toliko je
Nema više ljubav!

Čarolija

Ljetači konjič jaša na plava trava nebeska

Proleče pod njegovi zlatni kopita pjeva slatka pjesma

Sreča ispunjava njegova duša

A srce mu lumpuje neprekidno

Sunce sija na njegovi srebreni krila

Zvjezde pali su na njegova griva

U pun zanos sklopi oči i osječa vjetar kao gali njegovo krzno

Dok tako ljeti čarobna sila nepoznanica počela maziti

Njena čarolija upila se u njegovo srce i počela raditi

Od njegova glava počelo da raste srečen blesok

Čarolija rastela sve brže i brže

Rog je bilo to, taj konjič postao je u jednorog

Jednorog so zlatni kopita i srebreni krila

Taj konjič skačio i skačio po nebeskih livade

Taj jednorog u njega divi i gori

Čarolija još malo je gotova

Počelo njegovo tjelo da se menja

Konjič zableskao od sjajan rog

Krzno nestalo, samo jedna svjetla tačka na njegova glava ostala

A tjelo nije više konjič jednorog

Vilenjak je sada, bez krila

Počeo je padati od visine nebeskih

Kraj na ova sreča je sve bliže dok pada na oni demonski trnje

Kraj na ova priča je sve bliže

Ali od nebo svjetlost mjeseca došla

Vještica mjeseca došla spasiti ovja vilenjački konjič

Ovaj jednorog sa skršenig krilja

Vještica čarobna začarao vilenjak i dao krilja od svila

Vilenjak ispružio široko i odletao so vještica daleko zad one zvjezde sudbine

Психо

Temninata se spu{ti vrz sekoja ku}a, ulica, drvo, vrz se. Se {to postoi na zemjava spie a mojot um, jas se budam. Se gledam vo ogledalo i gledam crveni o~i, `edni, `edni za eden griz. Izleguvam niz vratata i prvo {to ~uvstvuvam e vozduhot, mirisot, ~uden miris, premnogu ~ist, ~istina koja mi ja budi `edta, `eden sum i odam da se napijam. Izleguvam na ulicata temna, samo ostricata vo mojata desna raka svetka, kako da e vol{ebna, ja gledam i me ma|epsuva. Odedna{…odedna{ pred mene gledam ne{to poleka krevko se dvi`i nakaj mene, toa e edna du{a koja si go bara patot kon svojata du{a, no neee jas ke go prese~am, toj pat, ne smee da si ja najde prva, patot do svoeto telo pred mene, pred jas da si go najdam, ostricata se krena i sledno be{e samo eden blesok koj ja zaslepi taa du{a i taa se izgubi zasekoga{, ja snema. Patot prodol`uva, prodol`i vo potraga po mojot pat, po patot po koj }e si ja skrotam `edta. Odam i pred mene gledam edni o~i ostri, luti, no ne mo`e da me pobedi, ne mo`e so toj pogled koga moite o~i imaat ostrina nevidena, lutina nepobedliva i najva`no od se toa se ludi, divi o~i koi poleka ama sigurno vleguvaat vo tie o~i, dodeka vleguvaat, so ostricata ja skrotuvam lutinata na tie o~i i za mig se mrtvo seriozni. Patot prodol`uva, svativ deka toa e patot kade }e najdam ne{to da ja skrotam mojata `ed. Odam i odedna{ pred mene gledam slavej, so prekrasen i silen glas, no mojot glas e kako dvaeset takvi glasovi, nema potreba da postoi takov glas, ostricata svetna i go izvadiv toj glas i go goltnav, kako {to prodol`iv, svativ deka nema posilen od mojot glas, no odzadi mene slu{am glasovi drugi, prvo, za~udeni, posle zastra{eni i na kraj ogor~eni, se svrtiv da vidam so mojot pogled, gledam du{i so ostri o~i kako gledat nakaj mene i se nadglasuvaat, ama mojot glas e kako dvaeset takvi, no, no… tie se dvaeset i dvajca…padnav, ostricata svetna vrz mene i u{te dvaesetina drugi svetnaa, me pobedija ku~kini sinovi a ni voda ne mi dadoa da si ja skrotam `edta.