Психо

Temninata se spu{ti vrz sekoja ku}a, ulica, drvo, vrz se. Se {to postoi na zemjava spie a mojot um, jas se budam. Se gledam vo ogledalo i gledam crveni o~i, `edni, `edni za eden griz. Izleguvam niz vratata i prvo {to ~uvstvuvam e vozduhot, mirisot, ~uden miris, premnogu ~ist, ~istina koja mi ja budi `edta, `eden sum i odam da se napijam. Izleguvam na ulicata temna, samo ostricata vo mojata desna raka svetka, kako da e vol{ebna, ja gledam i me ma|epsuva. Odedna{…odedna{ pred mene gledam ne{to poleka krevko se dvi`i nakaj mene, toa e edna du{a koja si go bara patot kon svojata du{a, no neee jas ke go prese~am, toj pat, ne smee da si ja najde prva, patot do svoeto telo pred mene, pred jas da si go najdam, ostricata se krena i sledno be{e samo eden blesok koj ja zaslepi taa du{a i taa se izgubi zasekoga{, ja snema. Patot prodol`uva, prodol`i vo potraga po mojot pat, po patot po koj }e si ja skrotam `edta. Odam i pred mene gledam edni o~i ostri, luti, no ne mo`e da me pobedi, ne mo`e so toj pogled koga moite o~i imaat ostrina nevidena, lutina nepobedliva i najva`no od se toa se ludi, divi o~i koi poleka ama sigurno vleguvaat vo tie o~i, dodeka vleguvaat, so ostricata ja skrotuvam lutinata na tie o~i i za mig se mrtvo seriozni. Patot prodol`uva, svativ deka toa e patot kade }e najdam ne{to da ja skrotam mojata `ed. Odam i odedna{ pred mene gledam slavej, so prekrasen i silen glas, no mojot glas e kako dvaeset takvi glasovi, nema potreba da postoi takov glas, ostricata svetna i go izvadiv toj glas i go goltnav, kako {to prodol`iv, svativ deka nema posilen od mojot glas, no odzadi mene slu{am glasovi drugi, prvo, za~udeni, posle zastra{eni i na kraj ogor~eni, se svrtiv da vidam so mojot pogled, gledam du{i so ostri o~i kako gledat nakaj mene i se nadglasuvaat, ama mojot glas e kako dvaeset takvi, no, no… tie se dvaeset i dvajca…padnav, ostricata svetna vrz mene i u{te dvaesetina drugi svetnaa, me pobedija ku~kini sinovi a ni voda ne mi dadoa da si ja skrotam `edta.