Прашање

Сладок дожду, врни врз моите длабоки брезди на моето лице изорани со плугови демонски, демони на времето, тие се тие кои ќе ме уништат, еден ден тие ќе ме кутнат на земја и подлабоко, ќе ме стопат и претворат во пепел разлетан во ветерот, безживотна ќе ми биде судбината, ама судбина не постои, животот ми е безсудбински, трајно штетен за светот околу мене, сладкиот дожд горчлив станува, крвав е тој, крв на божеството над нас е таа, наречено НИШТО. Колку ли ќе треба да помине за да јас останам без сила во моиве раце, до кога ке ја држам бесилкава да не ме стегне пресилно и да ми го згаси животот, дали можам барем писмо да напишам со едната рака, писмо од крв црна, крв од моите валкани вени, калливи и нечисти, писмо до оние кои ги мрзам да им кажам да ми простат за тоа што сум ги мрзел, да им пишам на оние кои ме мрзат дека јас не ги мрзам, да им покажам дека сум посилен од нив со тоа. До кога ќе си ги поставувам прашањава без одговори, зар оваа словенска антитеза е толку долга бескрајна, има ли крај на овие прашања без крај, има ли крај на овие прашања има ли крај на се што се случува, има ли крај на овие зборови, има ли зборови на крајот, каков ли е тој крај и кои се зборовите....
Прашања се доста, залудни се, непотрошлива роба, постојано се тука, бесмртни суштества се овие прашања, тие се моите временски демони, тие прашања, демони кои никогаш нема да ги сфатам, видам, најдам, одговорам а нема ни да ги избркам, постојано тука, до крајот, самиот крај, крајот на се...